Entiteit

Theo is bang, hij struikelt al over zijn woorden als hij de thee nog moet inschenken. Ja, hij heeft een mooi appartement, vrij uitzicht, leuk ingericht, drie gitaren op een standaard. Hij speelt er nooit meer op. Alles is schijn. Prima baan, door zijn werkgever aangeklaagd omdat hij te weinig pauzes nam. Hij won de rechtszaak. Maar het telde op in zijn overtuiging dat hij er niet mag zijn. Hij gaat zitten en kijkt ons indringend aan.

We moeten het zo zien: hij heeft nooit een kans gehad. Het leven moest hem gewoon niet. Hij werd geboren met een strop om de nek, de navelstreng. Hij kreeg ernstige astma-aanvallen, dacht dat hij zou stikken, er was niemand die hem hielp. Op school werd hij gepest en afgewezen. Op zijn tiende wilde hij al dood. Hij voelde dat er ‘iemand’ op zijn bed kwam zitten, dat was de eenzaamheid. En de angst zat ernaast. Als puber kreeg hij erectieproblemen en migraine. Theo is altijd bang voor wat er nu weer mis zal gaan. In de zomer van 2023 mislukte een zorgvuldig voorbereide zelfeuthanasie met helium: een slangetje dat niet paste, een lek in het masker.
Hij huilt.

Theo haat het woord ‘pech’, dat is hem veel te abstract. Er is een entiteit die zich in de hoek van de kamer kapot staat te lachen om wat er nu weer verkeerd gaat. Hij weet dat die entiteit niet echt ‘bestaat’. Maar het geeft hem houvast.

Zelden iemand gezien die met enkele woorden zo indringend uitdrukking kon geven aan een diepgevoelde en existentiële eenzaamheid. Een leven met tegenslagen dat hem totaal verpletterd had. Achtentwintig jaar psychotherapie had niets opgeleverd. Hij voelde dat hij nergens bij hoorde. Altijd alleen. Hij was definitief en onomkeerbaar door het leven verslagen. Als een drenkeling die zich wanhopig probeert vast te grijpen aan al het drijfhout dat voorbijkomt, maar toch geen houvast biedt. Hij hoopte dat euthanasie het enige zou zijn waarmee hij op het nippertje zou ontsnappen aan de entiteit.

Op de dag van de uitvoering was er een dierbare vriend. Theo lag op de bank. Het was aandoenlijk. Onder zijn kin had hij ansichtkaarten, een knuffel en een sieraad geklemd. Trofeeën van het goede.