Even mailen met… Wendy Tollenaar

In haar boek Mijn eerste euthanasie, verhalen van artsen interviewt Wendy Tollenaar veertien huisartsen en vier specialisten over euthanasiezorg en stervensbegeleiding.

De laatste jaren is ‘dood’ elke dag wel een beetje in mijn leven. Of dat nu is wanneer ik een uitvaart begeleid, een tekst schrijf, de dood tegenkom in mijn werk als praktisch filosoof of als rouw- en verliesbegeleider.

Ik ben niet zo bang voor de dood en misschien nog wel minder voor het leven. Wellicht heb ik makkelijk praten, ken ik wel de hobbels van het leven maar heb ik geen flauw benul wat daadwerkelijk lijden is. Hoe is het om zo ziek te zijn – of dat nu fysiek of mentaal is – dat het leven ondraaglijk en uitzichtloos is?

Twee jaar geleden vertelde een goede vriendin, huisarts van beroep, over een euthanasie die zij ging verlenen. Haar allereerste. Ze vertelde over haar voorbereiding, haar vragen, haar twijfels en hoe ze haar patiënt een zachte dood gunde. Door haar woorden realiseerde ik mij dat een arts die euthanasie verleent, heel intens werk verricht voor de patiënt maar ook voor zichzelf.
Na het verlenen van haar eerste euthanasie omschreef ze het als het zwaarste wat ze ooit heeft gedaan en ‘by far’ ook het mooist haalbare: ‘Een mens een goed sterfbed geven is het hoogste wat ik kan bieden als huisarts.’ Ze vergeleek het met een bevalling, alsof je een kind ter wereld brengt. Maar dan andersom. Van halen naar brengen. ‘Op de daadwerkelijke bevalling kun je je eigenlijk niet voorbereiden, net zomin als op het echte sterven. Ik heb vaak gedacht dit doe ik nooit meer maar ik weet zeker dat ik het nog een keer ga doen. Omdat het alles waard is.’

Mijn eerste euthanasie, verhalen van artsen
(2024, uitgeverij De Graaff)