Psychiater Anoushka Bruggeman over haar ervaring met een consulent euthanasie

Als psychiater Anoushka Bruggeman hoort hoe lang de wachttijd voor psychiatrische patiënten bij Expertisecentrum Euthanasie is, besluit zij haar patiënt zelf te helpen - met ondersteuning van een consulent van het expertisecentrum. “Ik wilde niets over het hoofd zien; het is zo’n onomkeerbaar traject.”

Haar patiënt was een jongeman (33) met verschillende psychiatrische aandoeningen. Bruggeman maakte als psychiater deel uit van het FACT-team waar hij in beeld kwam. Hij nam een dik dossier van alle behandelingen die hij al gekregen had met zich mee. “Als een patiënt aandoeningen heeft die elkaar beïnvloeden, is het moeilijk om aan de Euthanasiewet te voldoen. In principe moet hij voor elke aandoening die zijn doodswens bepaalt en zijn lijden veroorzaakt uitbehandeld zijn”, legt Bruggeman uit.

Rots in de branding

Na het nodige onderzoek concludeerde ze dat haar patiënt was uitbehandeld en ze besloot hem zelf te helpen, met ondersteuning van Expertisecentrum Euthanasie. “Ik stond er versteld van: meegaan naar de patiënt, naar de apotheek, infuus zetten, enzovoorts, de consulent kon mij overal in ondersteunen, waarbij ik eindverantwoordelijk bleef. Dat voelde goed. Gek genoeg heb ik nog nooit zo zorgvuldig gewerkt als toen. Er waren zoveel richtlijnen en ik wilde niets over het hoofd zien; het is zo’n onomkeerbaar traject. Ik zat er heel emotioneel in en moest juist rationeel zijn. De consulent was ook hierbij een hele steun. Bij de uitvoering was zij mijn rots in de branding. We hebben samen het laatste stuk van het verslag nagelezen en het tijdstip van overlijden genoteerd. Bij het weggaan zei zij: ‘Denk je er nog aan de reservemedicatie uit de koelkast mee te nemen? Die moet weer terug naar de apotheek.’ Het is fijn iemand te hebben die alles zo goed op een rij heeft.”

'Meegaan naar de patiënt, naar de apotheek, infuus zetten; de consulent kon mij overal in ondersteunen.'

Eenzaam

“Mijn geneesheer-directeur, mijn team en de casemanagers steunden mij. Ook de huisarts en SCEN-arts waren betrokken. Toch vond ik het een eenzaam traject. Het eindoordeel is tenslotte aan mij. Het is mijn besluit. Daarin stond ik alleen. Na afloop was ik uitgeput en hoopte ik dat ik het nooit meer hoefde mee te maken. Nu weet ik dat de ervaring me heeft verrijkt en ben ik bereid dit opnieuw te doen. Maar liever niet”, zegt ze met een lach, “en ook dan schakel ik een consulent in”.