Even mailen met…Rosalie Pronk

Ethicus Rosalie Pronk deed onderzoek naar euthanasie in de psychiatrie. “Patiënten gaven aan dat het kunnen bespreken van hun wens niet leidt tot hopeloosheid, maar juist tot een ervaren gevoel van ruimte en erkenning.”

“Afgelopen 10 december was het zover, ik verdedigde mijn proefschrift, getiteld: A Dialogue on Death: on Mental Illness and Physician-Assisted Dying. Aan dit proefschrift over euthanasie in de psychiatrie, heb ik de afgelopen jaren met veel interesse en betrokkenheid gewerkt.

Hoewel er diverse resultaten en conclusies in naar voren komen, wil ik in dit stuk graag één punt uitlichten; het belang van het openlijk en in alle vrijheid kunnen spreken over de wens tot sterven. Patiënten gaven aan dat het kunnen bespreken van hun wens niet leidt tot hopeloosheid (een belangrijk argument in de literatuur tégen het serieus bespreken van de optie van euthanasie bij mensen met psychische aandoeningen), maar juist tot een ervaren gevoel van ruimte en erkenning. Niet alleen gaven zij aan zich hiermee gezien en gehoord te voelen, maar ook dat dit kan helpen in het opnieuw kunnen ervaren van ruimte en het ontwikkelen van perspectief op het leven. De urgentie van de wens te sterven kan hiermee afnemen. Hoewel dit niet makkelijk is voor behandelaren, is dit wel een belangrijke boodschap; neem de wens te sterven serieus, en bespreek deze in alle openheid met de patiënt!

In België (Leuven) is een inloophuis, genaamd Reakiro, waar mensen die worstelen met een aanhoudende doodswens of euthanasiewens wegens psychisch lijden in alle vrijheid over deze wens kunnen spreken en (mogelijk) te werken aan herstel. Dit initiatief inspireerde mij nieuwe plannen te ontwikkelen en na te denken over hoe we in Nederland goede zorg kunnen bieden aan patiënten met ernstige psychische aandoeningen, hun naasten en betrokken hulpverleners als het gaat om een aanhoudende doodswens of euthanasiewens. Met veel goede moed probeer ik deze plannen te realiseren, en tot een initiatief te komen waar bovengenoemde groepen terecht kunnen voor goede (herstelgerichte) zorg. Wordt vervolgd…”