Dodelijk dilemma

We worstelen allemaal met de coronapandemie. Thuis, en op het werk. Cisca Peters, verpleegkundige bij Expertisecentrum Euthanasie, wil niemand besmetten en is “dus best een strenge pleeg”. Maar dan valt Arie haar in de armen.

Vanaf het begin van de pandemie ben ik uiterst streng geweest om mijn dierbaren zo goed mogelijk te beschermen. Mijn kwetsbare echtgenoot, mijn ernstig zieke zusje, mijn zwangere schoondochter en mijn ALS-patiënten. Dus fiets ik dagelijks drie uur door weer en wind tussen mijn huis en mijn werk op de afdeling neurologie van het EMC in Rotterdam om niet in het openbaar vervoer te hoeven stappen en draag ik tijdens spreekuren en huisbezoeken steevast een mondkapje. Mijn jongere collega’s spreek ik aan op de anderhalve meter die je zo gauw vergeet in de hectiek van de dag. Best een strenge pleeg dus!

En dan beland je ineens in een situatie die je vraagt om honderdtachtig graden te draaien. Na tien intensieve gesprekken ontstaat er een hechte band met Arie en Marlies (fictieve namen). Jong en dementerend zoekt Marlies naar woorden en gaan wij, de dokter en ik, op kousenvoetjes in haar euthanasieverzoek op pad. Als ze na veel wikken en wegen de knoop doorhakt, begeven wij ons echt op 5 voor 12. Op de dag van haar euthanasie zien we Marlies zoekend en gespannen kijken. Ze herkent ons even niet. Ik pak haar vast en doe mijn mondkapje af. Een grote grijns: “Oh jullie zijn er!”. In alle rust kruipt zij op schoot bij haar lief. Op de achtergrond rustige muziek. Wij zijn samen met hen, haar dochter en schoonzoon zijn weggegaan en er heerst vrede. Als Marlies overleden is, komt alles aan emoties bij Arie los. Hij valt mij in de armen en ik troost en knuffel hem. Hoezo corona, dit kan niet anders dan medemenselijkheid van mij vragen toch!?

Na afloop sluipt een zorg in mijn hoofd want ik wil deze week wel naar mijn zusje. Nog maar weer eens een PCRtest, denk ik met Rotterdamse nuchterheid. Ik heb geen seconde spijt, want het was een hartenkreet die ik niet kon negeren, maar wijs was het misschien niet… De uitslag was gelukkig negatief; geen corona. Maar de worsteling gaat door. Compassie in tijden van corona; een dodelijk dilemma. Gelukkig glooit er licht aan het einde van deze tunnel!