Interviews met vrienden

‘Opeens zei ze: Ik wil toch zelf besluiten wanneer ik ga.’

Anderhalf jaar geleden overleed Inge de Witte (64) na een kort en hevig ziekbed. Toen de dood onafwendbaar bleek, sprak Inge de wens uit om via palliatieve sedatie uit het leven te glijden. Toch koos ze op het laatste moment voor euthanasie. Waarom precies? Haar man Jan van Doggenaar (68) blikt terug.

‘Ik ben opgelucht dat de wens van mijn zus vervuld is.’

Ans Konings (59) hielp haar zus met het schrijven van een wilsverklaring, maar betwijfelde of euthanasie ooit een optie zou worden. “Op basis van de ziekte van Alzheimer alleen zou het waarschijnlijk niet gelukt zijn; die hersenbloeding was achteraf gezien haar geluk.”

‘Ik leef op de gedachte dat dit haar grootste wens was.’

Hoe kijkt Margo ten Broeke terug op het euthanasietraject van haar dochter?

‘Eerst waren we een team mét en uiteindelijk vóór Gerrit.’

Euthanasie bij dementie op basis van een wilsverklaring? Dat komt nauwelijks voor, zo’n heikel proces is het. Toch kon vorig jaar augustus de wens van Gerrit During in vervulling gaan. Na vier jaar vol daadkracht, realisme en toewijding van alle betrokken partijen, vertelt zijn vrouw Jet.

‘Euthanasie zit een beetje in ons dna.’

Een naamswijziging? Dat was wel even slikken voor Pieter Swildens, bestuursvoorzitter van Vrienden Expertisecentrum Euthanasie. “Ik vond het zonde dat de naam die bij zo veel mensen bekend was, zou verdwijnen.”

‘Laten we het vooral niet te zwaar maken.’

Zolang ze nog van kleine dingen geniet – een bloempje in bloei – wil Els Vermeulen (65) niet dood. Maar als ze zieker wordt dan hoeft het voor haar niet meer. “Ik doe ook niet meer mee aan bevolkingsonderzoeken. Zonde van het geld, ik laat me toch niet behandelen.”